niedziela 05 grudnia 2021CER Tęcza
Praca, którą wykonuje się za darmo, z potrzeby serca, jest bezcenna. W celu wyrażenia uznania dla tr... Więcej »
Praca, którą wykonuje się za darmo, z potrzeby serca, jest bezcenna. W celu wyrażenia uznania dla trudu wolontariuszy na całym świecie z inicjatywy ONZ 5 grudnia obchodzony jest Międzynarodowy Dzień Wolontariusza. To święto, które odwołuje się do jednych z najważniejszych wartości w relacjach międzyludzkich, a więc solidarności. Niech wolontariat będzie źródłem wewnętrznej satysfakcji a każdy dobry uczynek i każde dobre słowo niech wraca dając siłę do dalszej pracy. ❤️🙌👏
sobota 04 grudnia 2021CER Tęcza
https://www.google.com/url?sa=t&source=web&rct=j&url=https://niepelnosprawni.gov.pl/art,638,3-grudni... Więcej »
https://www.google.com/url?sa=t&source=web&rct=j&url=https://niepelnosprawni.gov.pl/art,638,3-grudnia-miedzynarodowy-dzien-osob-niepelnosprawnych&ved=2ahUKEwjo6Li8v8n0AhXM_rsIHSWICjcQFnoECD8QAQ&usg=AOvVaw3veqjPUDHA2u4mERJuCVcK
piątek 03 grudnia 2021CER Tęcza
3 grudnia obchodzimy Międzynarodowy Dzień Osób Niepełnosprawnych ustanowiony przez Organizację Narod... Więcej »
3 grudnia obchodzimy Międzynarodowy Dzień Osób Niepełnosprawnych ustanowiony przez Organizację Narodów Zjednoczonych.
Wszystkim osobom z niepełnosprawnościami, ich rodzinom, opiekunom oraz osobom, które wspierają osoby niepełnosprawne życzymy pomyślności i determinacji w dążeniu do osiągania niezależności 🌈✊💪👨🦽👩🦯
Wszystkim osobom z niepełnosprawnościami, ich rodzinom, opiekunom oraz osobom, które wspierają osoby niepełnosprawne życzymy pomyślności i determinacji w dążeniu do osiągania niezależności 🌈✊💪👨🦽👩🦯
środa 01 grudnia 2021CER Tęcza
Zachęcamy do zapoznania się ze skrótem artykułu Natalii Perek- psycholożki, absolwentki psychologii... Więcej »
Zachęcamy do zapoznania się ze skrótem artykułu Natalii Perek- psycholożki, absolwentki psychologii klinicznej i zdrowia na Uniwersytecie Łódzkim dotyczącym funkcjonowania uczniów z autyzmem w czasie pandemii
Uczniowie z autyzmem w czasie pandemii SARS COV2.
Wielu autystów reaguje cierpieniem na ilość bodźców, jakie oferuje im otoczenie – ulica, sklepy, szkoła, komunikacja miejska. Często nie są w stanie samodzielnie poradzić sobie z nadmiarem wrażeń dotykowych, wzrokowych, słuchowych. Wtedy okazują swój dyskomfort tak, jak potrafią– wysoko funkcjonujący są w stanie o tym opowiedzieć, inni krzyczą i płaczą, by zaalarmować bliskich o tym, że nie dają już rady.
W minionym roku autyści w dużym stopniu zniknęli z ulic– starsi od jesieni uczył się zdalnie, uczniowie klas I-III wrócili do szkół na moment, by znów po półtora miesiąca rozpocząć wirtualne lekcje. Przedszkolaki na szczęście mogły być w grupie, choć i im los nie szczędzi kwarantanny, zmian nauczycieli, łączenia grup. Z jednej strony, w domu bodźców jest mniej, jednak z drugiej, trudno rozwijać kompetencje społeczne bez kontaktu z rówieśnikami. Domowa cisza bywa kojąca, niesie jednak ze sobą pogłębiającą się samotność.
Poprzedni rok to czas niekończących się zmian i okoliczności, na które nikt nie ma wpływu. Nietrudno sobie wyobrazić, jaki chaos pandemia sieje w domach dzieci i młodzieży z autyzmem. Szkoła przeniosła się do sieci, nierzadko terapia również odbywa się po dwóch stronach ekranu komputera czy tabletu. Nawet jeżeli terapeuci pracują na żywo, to w jaki sposób autystyczni uczniowie mają nauczyć się rozpoznawać uczucia, obserwować mimikę czy wsłuchać się w słowa, gdy pół twarzy terapeuty zakryta jest pod maską? Jak pracować nad byciem w grupie, skoro zewsząd słychać, że każda grupa niesie ze sobą zagrożenie dla zdrowia? Jak przekonać autystyczne dziecko do tego, że zanim wejdzie do sklepu musi zaczekać w kolejce, bo w środku może być ograniczona liczba osób?
Z pracy z przedszkolakami z całościowymi zaburzeniami rozwoju zapamiętałam uczucie euforii, jakie towarzyszyło mi zawsze, gdy po wielu godzinach terapii pacjent zwracał się z prośbą wprost do mnie. Mówił: podaj piłkę, opowiedz bajkę, zaśpiewaj. Najczęściej po wielu miesiącach trudnej, żmudnej pracy nad tym, by zostać zauważoną w relacji, by nie wzbudzać lęku, niepokoju, zdarzało się coś, co pokazywało mi, że idziemy w dobrą stronę. Radość, jaką niosły ze sobą proste sytuacje: Maks zaczekał w kolejce do łazienki, Bartek siedział w kręgu na zajęciach dydaktycznych, a Zuza zjadła samodzielnie obiad przy stole z koleżankami. To radość nie do opisania.
Pozornie zwykłe, codzienne sytuacje, które są w zasięgu większości zdrowych dzieci dla maluchów z autyzmem były przez długi czas nie do przejścia. Jednak, udawało się, choć na sukces pracował cały zespół psychologów, pedagogów, terapeutów SI, nauczycieli. Pamiętam również, jak trudno było nadrobić stracony czas – chorobę moją lub mojego podopiecznego, wakacje, ferie. Spotykaliśmy się po przerwie, a po głowie tłukła mi się myśl: przecież on już to umiał, robił, nie bał się. Dla dzieci i nastolatków ze spektrum autyzmu regularność pracy i edukacji to podstawa. Przerwaną nawet na krótki czas relację nadrabia się o wiele dłużej, niż trwała przerwa.
Na początku pandemii wielu rodziców mówiło, że ich dzieci odetchnęły z ulgą. W domu mogły żyć swobodniej, stres szkolny na lekcjach online nie był wysoki, opadła presja osiągnięć, lęk przed oceną. Autyści również znaleźli się poza trudnymi dla nich sytuacjami: z dala od niezrozumiałych zachowań rówieśników, ich żartów, niejasnych wypowiedzi, skomplikowanych relacji. Jednak mimo ogromnych trudności społecznych, jakie wiążą się z autyzmem, potrzeba przynależności i bycia z ludźmi jest równie silna, jak u wszystkich innych.
To, w jaki sposób funkcjonują autyści w dużej mierze zależy od tego, jakie warunki oferuje im otoczenie. Nadmiar bodźców, silnie emocjonalnych wydarzeń, zmian, niezrozumiałych i niewytłumaczonych sytuacji, chroniczny stres. Wszystko to sprawia, że osoby z autyzmem mogą gorzej radzić sobie z codziennością. Ich mechanizmy obronne mogą nie być wystarczające do tego, by stawić opór tak niesprzyjającym okolicznościom.
Dlatego tak istotne jest, by osoba z autyzmem miała możliwość:
· regulowania ilości bodźców poprzez wycofanie się w bezpieczne miejsce, założenie słuchawek, robienie krótkich przerw, zmianę aktywności, zwyczajny odpoczynek,
· rozmawiania z bliskimi dla siebie osobami o tym, co przeżywa wtedy, gdy tego potrzebuje,
· wybierania aktywności, które sprawiają przyjemność i są zgodne z zainteresowaniami,
· zmniejszenia nadmiernej ilości intensywnych zajęć i obowiązków, gdy czuje zmęczenie,
· nawiązywania relacji z osobami, które mają z nią wspólne zainteresowania, cechy, trudności tak, by mogła czuć się przynależna i ważna w grupie,
· skorzystania z profesjonalnych źródeł pomocy: psychologa, psychoterapeuty, interwenta kryzysowego wtedy, gdy tego potrzebuje.
Uczniowie z autyzmem w czasie pandemii SARS COV2.
Wielu autystów reaguje cierpieniem na ilość bodźców, jakie oferuje im otoczenie – ulica, sklepy, szkoła, komunikacja miejska. Często nie są w stanie samodzielnie poradzić sobie z nadmiarem wrażeń dotykowych, wzrokowych, słuchowych. Wtedy okazują swój dyskomfort tak, jak potrafią– wysoko funkcjonujący są w stanie o tym opowiedzieć, inni krzyczą i płaczą, by zaalarmować bliskich o tym, że nie dają już rady.
W minionym roku autyści w dużym stopniu zniknęli z ulic– starsi od jesieni uczył się zdalnie, uczniowie klas I-III wrócili do szkół na moment, by znów po półtora miesiąca rozpocząć wirtualne lekcje. Przedszkolaki na szczęście mogły być w grupie, choć i im los nie szczędzi kwarantanny, zmian nauczycieli, łączenia grup. Z jednej strony, w domu bodźców jest mniej, jednak z drugiej, trudno rozwijać kompetencje społeczne bez kontaktu z rówieśnikami. Domowa cisza bywa kojąca, niesie jednak ze sobą pogłębiającą się samotność.
Poprzedni rok to czas niekończących się zmian i okoliczności, na które nikt nie ma wpływu. Nietrudno sobie wyobrazić, jaki chaos pandemia sieje w domach dzieci i młodzieży z autyzmem. Szkoła przeniosła się do sieci, nierzadko terapia również odbywa się po dwóch stronach ekranu komputera czy tabletu. Nawet jeżeli terapeuci pracują na żywo, to w jaki sposób autystyczni uczniowie mają nauczyć się rozpoznawać uczucia, obserwować mimikę czy wsłuchać się w słowa, gdy pół twarzy terapeuty zakryta jest pod maską? Jak pracować nad byciem w grupie, skoro zewsząd słychać, że każda grupa niesie ze sobą zagrożenie dla zdrowia? Jak przekonać autystyczne dziecko do tego, że zanim wejdzie do sklepu musi zaczekać w kolejce, bo w środku może być ograniczona liczba osób?
Z pracy z przedszkolakami z całościowymi zaburzeniami rozwoju zapamiętałam uczucie euforii, jakie towarzyszyło mi zawsze, gdy po wielu godzinach terapii pacjent zwracał się z prośbą wprost do mnie. Mówił: podaj piłkę, opowiedz bajkę, zaśpiewaj. Najczęściej po wielu miesiącach trudnej, żmudnej pracy nad tym, by zostać zauważoną w relacji, by nie wzbudzać lęku, niepokoju, zdarzało się coś, co pokazywało mi, że idziemy w dobrą stronę. Radość, jaką niosły ze sobą proste sytuacje: Maks zaczekał w kolejce do łazienki, Bartek siedział w kręgu na zajęciach dydaktycznych, a Zuza zjadła samodzielnie obiad przy stole z koleżankami. To radość nie do opisania.
Pozornie zwykłe, codzienne sytuacje, które są w zasięgu większości zdrowych dzieci dla maluchów z autyzmem były przez długi czas nie do przejścia. Jednak, udawało się, choć na sukces pracował cały zespół psychologów, pedagogów, terapeutów SI, nauczycieli. Pamiętam również, jak trudno było nadrobić stracony czas – chorobę moją lub mojego podopiecznego, wakacje, ferie. Spotykaliśmy się po przerwie, a po głowie tłukła mi się myśl: przecież on już to umiał, robił, nie bał się. Dla dzieci i nastolatków ze spektrum autyzmu regularność pracy i edukacji to podstawa. Przerwaną nawet na krótki czas relację nadrabia się o wiele dłużej, niż trwała przerwa.
Na początku pandemii wielu rodziców mówiło, że ich dzieci odetchnęły z ulgą. W domu mogły żyć swobodniej, stres szkolny na lekcjach online nie był wysoki, opadła presja osiągnięć, lęk przed oceną. Autyści również znaleźli się poza trudnymi dla nich sytuacjami: z dala od niezrozumiałych zachowań rówieśników, ich żartów, niejasnych wypowiedzi, skomplikowanych relacji. Jednak mimo ogromnych trudności społecznych, jakie wiążą się z autyzmem, potrzeba przynależności i bycia z ludźmi jest równie silna, jak u wszystkich innych.
To, w jaki sposób funkcjonują autyści w dużej mierze zależy od tego, jakie warunki oferuje im otoczenie. Nadmiar bodźców, silnie emocjonalnych wydarzeń, zmian, niezrozumiałych i niewytłumaczonych sytuacji, chroniczny stres. Wszystko to sprawia, że osoby z autyzmem mogą gorzej radzić sobie z codziennością. Ich mechanizmy obronne mogą nie być wystarczające do tego, by stawić opór tak niesprzyjającym okolicznościom.
Dlatego tak istotne jest, by osoba z autyzmem miała możliwość:
· regulowania ilości bodźców poprzez wycofanie się w bezpieczne miejsce, założenie słuchawek, robienie krótkich przerw, zmianę aktywności, zwyczajny odpoczynek,
· rozmawiania z bliskimi dla siebie osobami o tym, co przeżywa wtedy, gdy tego potrzebuje,
· wybierania aktywności, które sprawiają przyjemność i są zgodne z zainteresowaniami,
· zmniejszenia nadmiernej ilości intensywnych zajęć i obowiązków, gdy czuje zmęczenie,
· nawiązywania relacji z osobami, które mają z nią wspólne zainteresowania, cechy, trudności tak, by mogła czuć się przynależna i ważna w grupie,
· skorzystania z profesjonalnych źródeł pomocy: psychologa, psychoterapeuty, interwenta kryzysowego wtedy, gdy tego potrzebuje.
wtorek 30 listopada 2021CER Tęcza
Wczoraj grupa fioletowa💜 i granatowa💙 aktywnie spędzała czas na dworze, witając pierwszy w tym roku... Więcej »
Wczoraj grupa fioletowa💜 i granatowa💙 aktywnie spędzała czas na dworze, witając pierwszy w tym roku śnieg ❄️🌨 wychowankowie lepili bałwana☃️, robili aniołki😇 na śniegu a także jeździli na sankach🛷. Kulig zdecydowanie najbardziej uszczęśliwił nasze dzieciaki 😍
